Όπως και τα περισσότερα νησιά της Μεσογείου, η Κρήτη εντάσσεται στο τριγωνικό σχήμα της παραγωγής και εμπορίας σιτηρών, ελαιολάδου και κρασιού. Κατά τον 17ο αιώνα και υπό την πίεση του πολέμου, ο αγροτικός πληθυσμός στράφηκε στα σιτηρά, καθιστώντας το νησί αύταρκες για ένα μεγάλο διάστημα. Στις αρχές του επόμενου αιώνα, η ανάπτυξη του εμπορίου με τις Ευρωπαϊκές χώρες ανέδειξε ως κυρίαρχο προϊόν το ελαιόλαδο, ευνοώντας την ανάπτυξη ενός πλέγματος με άλλες μορφές παραγωγής, όπως η σαπωνοποιία. Η παραγωγή αμπελοκομικών προϊόντων –κρασί , σταφίδα και νωπά σταφύλια– συνεχίστηκε. Ωστόσο, μόνο από τα μέσα του 19ου αιώνα θα αποκτήσουν σημαντική θέση στην τοπική οικονομία, και χωρίς ποτέ να αμφισβητηθεί ο κυρίαρχος ρόλος του λαδιού.